کازاچوک

تقریبا یازده سال گذشته از آخرین باری که توی این وبلاگ متنی گذاشتم. یازده سال زمانیه که میتونه آدمها رو حسابی تغییر بده، شاید اون روزها اگه ازم میپرسیدن اینکه آدم عوض بشه خوبه یا بد میگفتم بده، خیلی هم بده! اما امروز میگم که هر تغییری بد نیست و اگه هیچ تغییری نکرده باشیم که یعنی احتمالا زنده نیستیم!
میدونم که به احتمال خیلی زیاد دیگه هیچ کدوم از کسانی که این وبلاگ رو میخوندن دیگه نه به اینجا که به هیچ وبلاگ دیگه ای سر نمیزنند. من اما میخواستم که حتما اینجا چیزی بنویسم. رمز عبور کازاچوک رو فراموش کرده بودم، حتی ایمیلی که اینجا رو باهاش ساخته بودم رو اصلا یادم نبود اما هرجوری شده موفق شدم دوباره و بعد از سالها وارد بشم. این موضوع فقط یک دلیل داشت اون هم این بود که یکی از بهترین آدمایی که از اینجا باهاش آشنا شدم رو از دست دادیم و احساس میکردم تا وقتی که اینجا ازش ننویسم بغضی که حدود یک ماهه گلوم رو فشار میده اونجوری که باید نمیترکه.

نه اینکه این چندوقت گریه نکرده باشم، با هر استوری که بچه ها از علی گذاشتن گریه کردم، با مرور صدباره چت اینستا با علی، با دیدن پیج اینستاگرام مادر علی و تحسین شجاعت و شخصیتش. با هرکلمه ای که با سارا و انسیه و فاطمه و الهه و گندم و... در این سوگ رد و بدل کردیم. با این جمله الهه که گفت:
"اولین باری که علی رو دیدم تو نمایشگاه کتاب، تمام مدت داشت دنبال تو می‌گشت." وای خدا من دوباره با این جمله میتونم ساعتها گریه کنم.

اما نوشتن درباره علی توی وبلاگ (جایی که اولین بار اسم "بچه سیبیلو" به چشمم خورد) یه جوری واجب بود که اگه انجامش نمی‌دادم شاید هیچ وقت اون تیکه از بغض تو گلوم از بین نمیرفت. البته هنوز نمیدونم اون بغض قراره بعد از تمام شدن این متن از بین بره یا نه قراره تا ابد همونجا جا خوش کنه؟

11 اسفند 1401 علی شوش که بهش میگفتیم داداش سیبیلو از دنیا رفت...

حتی هنوز با نوشتن این جمله دستام میلرزه و دلم میخواد بشینم یک دل سیر گریه کنم.
علی که به حق مهربون ترین و بامعرفت ترین دوستی بود که هرکسی میتونست داشته باشه حتی رفتنش هم با مهربونی بود و اعضای بدنش اهدا شد.
به قول انسیه اینجوری از دنیا رفتن لیاقت میخواد و کی لایق تر از علی؟

اما قلب ما که این حرفها حالیش نیست، فقط تیر میکشه برای خودش که چرا اینقدر کم قدرش رو دونست؟ چرا مدتها ندیدش؟ چرا اینقدر زود و ناگهان از دست دادیمش؟

ولی علی همیشه بود حتی اگه دور بود همیشه حضورش حس میشد، همیشه همانقدر مهربون و بی توقع و آروم.
بچه سیبیلو کسی نیست که از یادم بره. همیشه تو قلبم یه جایی هست که اختصاص داره برای یه رفیق که همیشه برادر بود حتی اگه خواهر خوبی براش نبودی. میدونم که خیلی‌های دیگه هستند که برای علی شوش تو قلبشون یه جای اختصاصی دارند و وقتی که آدم اینهمه تو دل آدمها زنده باشه مگه میشه که مرده باشه؟

من مطمئنم که داداش سیبیلو زنده است...

ممنون پیمان معادی ، لیلا حاتمی ، ساره بیات ، سارینا فرهادی، شهاب حسینی، ممنون کیمیا کوچولوی دوست داشتنی...

و باز هم ممنون آقای فرهادی

ممنون که وقتی آن بالا بودی و همه ی دنیا تو را می دیدند، فقط به یاد هم میهنانت بودی!

ممنون که جایزه ات را تقدیممان کردی! ممنون که حرفی از "مرگ بر..." یا "دشمن..." نزدی! ممنون که آن بالا کسی یا کشوری را تهدید نکردی! ممنون که باعث افتخارمان شدی!مفتخریم، نه تنها به تو و به "جدایی نادر از سیمین" و جایزه ای که نصیبمان کردی بلکه حتا به ایرانی بودنمان نیز افتخار می کنیم! و حرف های تو مهم ترین دلیل این افتخار است.

بغض کرده ام. از شادی، از افتخار، از غرور! بغض کرده ام و فقط می خواهم تشکر کنم! ممنون آقای فرهادی! ممنون....

"جدایی نادر از سیمین" در ویکی پدیا

جراحی حسین با موفقیت انجام شده. خوشحالم و ممنون از دوستان عزیز

گزارش جراحی حسین و عکس های بعد از جراحی را می توانید از اینجا بخوانید و ببینید.

حیف "پتو" یا "گلابی" یا همچین چیزی که به همچین آدمی گفته شود!

حیف پتو با اینهمه خوبی و گرمی و مهربانی اش! و حیف گلابی با اینهمه شیرینی و لذیذی اش!

بخدا حیف...!

آدمی که تمام زیردستانش معتقدند که خونش حلالِ حلال است!!!!!!!!

آرزو می کنم هیچ انسانی بخاطر اینکه عده ای زیردست دارد احساس خدایی نداشته باشد و آرزو می کنم که چنین آدم هایی اگر قرار نیست بفهمند که خیلی هم آدم های گنده ای نیستند و خیلی هم خدا نیستند، حداقل به بالاتر از جایی که الان هستند نرسند!

قسمت اول: "اولین خودکشی"

قسمت دوم: "اولین هدیه"

و اینک قسمت سوم: "اولین سریال"

همانطور که گفتم "شایعه" اولین کلمه ای بود که در زندگی به آن فکر کردم. اما دروغ چرا؟ در قسمت قبلی این جمله را نوشتم اما زیاد هم مطمئن نیستم! نه اینکه آن روز اول را بخاطر نیاورم ها! نـــــــه! خیلی هم خوب یادم است اما خب قبل از شایعه به خیلی واژه های دیگر هم فکر کرده بودم! آری! از همان نطفه گی به کلی واژه ی دیگر فکر کرده بودم مثل "هاج" یا "زنبور" یا "عسل"! بله! قبل از تولد و از طریق ناف مادر به شدت سریال محبوبم "هاچ زنبور عسل" را دنبال می کردم. طوری که ۳-۴ سال بعد از تولدم وقتی برای اولین بار تکرار کارتون پخش می شد از اول تا آخر آن را برای اطرافیان تعریف کردم و وقتی با تعجب آن ها و این سوالشان روبرو شدم که "از کجا میدونی؟" خیلی خونسرد و عادی گفتم: " خب از تو شکم مامان دیدم!" جوری این جمله را گفتم که انگار دارم به یه عده آدم که ازم پرسیدن "دو دو تا" چندتا میشه؟ میگم: "خب معلومه ۴ تا"!

خلاصه هنوز هم احتمالن هیچ کس این حقیقتی را که از زبان کودکی ۳-۴ ساله شنیده بودند را باور نکرده اند! اما شما باور کنید. از قدیم گفتند "حرف راست رو از جوجه کلاغ بشنو"

قسمتی از" زندگی نامه ی یک کلاغ"

ادامه دارد...

من مسافرم

مسافری که وطنش را از غربت و غربت را از وطنش تشخیص نمی دهد!

اینجا وطن است و شبیه غربت!

غربت اما غربت است و شبیه وطن!

اصلن شاید وطنم جایی ست دور! خیلی دور!

روزی از این وطن دروغین فرار می کنم

.................

لطفن در این مکان بخوانید که "چرا ورزشکار نشدم" و نقدمان کنید!

قربان تسلیت باد

:(

رنگ و روی اینجا رفته! عکساش پریدن!

پست هاش آبکی شدن!

خواننده هاش کم شدن!

کلن یه جوری شده!

می دونید تقریبن همه ی وبلاگا این مدلی شدن!

به جز تک و توکی که هنوز محکم پای وبلاگاشون وایسادن!

دمشون گرم. من که دلم برای کازاچوکم! همون کازاچوک زنده تنگ شده.

میدونم کازاچوکم هر شب موقع خواب داره زمزمه می کنه: "یه روز خوب میاد، اینو می دونم! یه روزی که کلاغ بیاد تعمیرم کنه، یه سرم بهم وصل کنه و حسابی سرو حالم کنه!" بمیرم براش! :(

خودمانیم؛

شهر از پشت شیشه ی باران خورده ی این

ارابه ی سرد

چه دل انگیز رویای پر از دردی شده است

..................

ادامه ی شعر در وبلاگ توتم  

از جای شانه های تو خالی ترم...بفهم!

چیزی نمی تونم بگم! فقط اگه نخوندیدش، از دست ندید! اگر هم خوندید دوباره و "پررنگ تر" بخونید!

آبجی کوچیکه گفت: زودی یه آرزو کن، زودی یه آرزو کن
آبجی بزرگه چشماشو بست و آرزو کرد
آبجی کوچیکه گفت: چپ یا راست؟ چپ یا راست؟
آبجی بزرگه گفت: م م م راست
آبجی کوچیکه گفت: درسته، درسته، آرزوت برآورده میشه، هورا
بعد دستشو دراز کرد و از زیر چشم چپ آبجی  مژه رو برداشت!
آبجی بزرگه گفت: تو که از زیر چشم چپ ورداشتی که
آبجی کوچیکه چپ و راست رو مرور کرد و گفت : خوب اشکال نداره
دستشو دراز کرد و یه مژه دیگه از زیر چشم راست آبجی برداشت
دیدی؟ آرزوت می خواد برآورده شه، دیدی؟ حالا چی آرزو کردی
آبجی بزرگه گفت: آرزو کردم دیگه مژه هام نریزه
بعد سه تایی زدن زیر خنده
آبجی کوچیکه، آبجی بزرگه و پرستار بخش شیمی درمانی

 برداشته از وبلاگ سیب زمینی خورها(خدای مینیمال!)

دیدن دارد بال و پر باز کلاغ

آزاد و رها و شاد، پرواز کلاغ

مفهومش را اگر بفهمند همه

"محبوب" دل همه ست آواز "کلاغ"

رباعیات هالوچه ای

یه داداش سیبیلوییه و یه فامیلی. به غرعان! (فامیل هالوچه ای البته)